Tom Egberts (33 jaar) is videoconciërge bij Kinly. Daar werkt hij inmiddels op vaste basis. Zijn weg naar deze baan heeft niet in een rechte lijn gelopen en hij heeft er hard voor moeten knokken. Dit heeft hij gedaan met onze directeur Sander Tensen aan zijn zijde als jobcoach. Voor beide heren is dit traject bijzonder geweest. Onze Sander is trots op Tom en tevreden over het resultaat. Tom is op zijn beurt dankbaar voor de begeleiding zoals Sander die gegeven heeft. Dit delen we graag met je in een interview. Lees en bekijk hier het dubbelinterview met Tom en Sander, inclusief video.

Tom liep op jonge leeftijd PTSS op en kwam later in een GGZ-molen terecht, waaruit verschillende diagnoses kwamen. Op momenten was Tom totaal geïsoleerd en kon je spreken van een behoorlijke afstand tot de arbeidsmarkt. Dit veranderde toen iemand bij het UWV opmerkte dat Tom meer begeleiding nodig heeft en zo kwam hij bij Partner in Werk voor een re-integratietraject. Tom is nog steeds deels afhankelijk van een Wajong-uitkering, maar hij heeft met behulp van coaching leren omgaan met zijn beperkingen en hij is op zijn plek als videoconciërge. Lees je mee met het interview?

Tom, wat houdt je baan in?

Ik ben videoconciërge. Ik ben er puur voor de VIP-klanten zoals de CEO van Heineken bijvoorbeeld. Stel: iemand boekt een video-vergadering met een van de kantoren in Singapore, dan boekt de secretaresse de afspraak in en zorg ik ervoor dat de vergadering tot stand kan komen. Dus het technische deel, licht, kwaliteit, geluid en setting zet ik perfect neer zodat mensen direct aan kunnen schuiven voor de vergadering.

Dat is een toffe baan. Wat heb je daarvoor gestudeerd?

Helemaal niks! Ik heb mijn VMBO afgerond en mijn MBO heb ik daarna niet afgemaakt. De richting van VMBO was voor mij elektrotechniek, want dat was de beste vooropleiding voor ICT, dat wilde ik. Op het Horizon College heb ik ICT Systeembeheer niveau 3 gedaan, maar ik ben voortijdig gestopt. Het was voor mij niet uitdagend genoeg en ik raakte erg afgeleid.

Hoe kom je dan aan die baan bij Kinly?

Ik ben op een gegeven moment afgekeurd en ik werd meteen in een re-integratietraject gezet. Ik wist niet precies wat het inhield, maar ik hoopte er een betere baan mee te krijgen. Dit was rond mijn twintigste. Het re-integratietraject liep niet goed en ik kwam in een traject bij de GGZ. Hier kwam uit dat ik ADHD heb. Ik heb hier medicatie voor gekregen, maar daar werd ik heel paniekerig van. Nader onderzoek wees uit dat ik bipolair ben.

Ik heb intensieve therapie moeten volgen en mijn re-integratietraject eindigde. Na jaren GGZ in-en-uit werd ik door het UWV aan Sander Tensen gekoppeld voor een nieuw re-integratietraject. Ik maakte kennis met hem en toen is het balletje gaan rollen. Na een paar maanden hebben we toch nog een onderzoek bij de GGZ laten doen en daar kwam uit dat ik borderline heb. Dat was heftig. Sander heeft mij daar heel goed in ondersteund en hij heeft mij ook privé echt goed geholpen. Hij hielp mij en mijn vriendin om hier goed mee om te gaan.

Wekelijks kwam ik bij Sander langs en op een gegeven moment gingen we van ‘zorg’ naar arbeidsmarkt-oriëntatie. Sander hielp mij aan een werkervaringsplek bij Schreuder, waar ik ondersteunde in de administratie. Daar heb ik bijna een jaar gezeten en toen zijn we de volgende stap gaan zetten.

Sander had in het begin al laten vallen dat hij connecties had bij VisionsConnected, tegenwoordig Kinly. Dit bedrijf kwam weer ter sprake en zo besloten we om te solliciteren. Binnen een paar minuten hadden we een reactie van het bedrijf en de week erop zijn we langsgegaan voor kennismaking. Ik startte er op basis van proefplaatsing en na die inwerkperiode heb ik er een jaarcontract gekregen.

Sander bleef mijn jobcoach op de werkvloer en dat is hij nu nog steeds. Na bijna twee jaar heb ik een vaste aanstelling gekregen met een volwaardig contract. Veertig uur is te veel, ik werk er nu drie dagen van vijf uur. In het begin werkte ik meer, maar toen ik liep toch vast. Ik stortte in en met behulp van Sander hebben we vastgesteld dat vijftien uur voor mij goed is. Misschien wordt het in de toekomst meer. Het is een lange weg geweest. Inmiddels heb ik ook nog ontdekt dat ik PTSS heb, maar ook daar sla ik mij goed doorheen.

In die tijd dat je thuis zat, had je toen ooit gedacht dat je nu hier zou zijn?

Nee, ik heb zoveel geprobeerd. Ik wist niet wat Wajong inhield en het enige wat mij verteld werd, was dat ik hulp zou krijgen met een goede baan. Ik heb geprobeerd een opleiding te starten, maar dat was lastig in verband met opleidingskosten en wensen van het UWV. De hulp die ik kreeg, was steeds ook niet passend, hoe goed bedoeld ook. Het was fijn dat het UWV erkende dat er iets met mij is, want zo kon ik de juiste hulp krijgen.

Ik had in die tijd veel last van mijn geest, maar op een gegeven moment ook van mijn lichaam. Ik ben meerdere keren opgenomen bij de EHBO en iedere keer met klachten die reëel waren, maar niemand kon ontdekken wat er met mij was. Mensen om mij heen zeiden dat ik lui was of geen doorzettingsvermogen had. De erkenning die ik kreeg droeg er echt aan bij dat ik stappen kon zetten die mij nu hier hebben gebracht.

Hoe uit jouw beperking zich op de werkvloer? Wat heb je nodig om te kunnen functioneren?

Dat verschilt. Ik ben sowieso iemand die graag met respect behandeld wordt en ik zal mensen ook altijd zo behandelen. Ik kan slecht tegen onrecht. Ook ben ik vrij recht voor zijn raap; ik heb mijn hart op de tong liggen en ik ben altijd eerlijk. Soms kan dat op het werk een confrontatie opleveren, dus het is vooral zo dat ik een omgeving nodig heb waar ik duidelijkheid krijg en waar ik goed behandeld word. Ik heb behoefte aan die directe en eerlijke benadering. Dat werkt voor mij. Ik kan mij bij Kinly uitspreken en ik word goed behandeld. Het plezier uit mijn werk haal ik uit het contact met collega’s, het teamgevoel. Dat heb ik echt nodig.

Waar heb je gedurende die hele periode het meeste aan gehad?

Aan Sander. Hij was niet alleen mijn re-integratiecoach. Sander duwde mij niet richting werk, maar hij was menselijk en keek breder dan alleen werk. Hij behandelde mij als iemand die iets kan en hij schreef mij niet direct af. Als je in de Wajong zit, heb je een stempel. Als je psychische problemen hebt, zien mensen dat niet. Sander zag dit wel, maar behandelde mij als normaal mens.

Er was ook gewoon een klik, het contact liep prettig en hij kan mij dingen uitleggen op zo’n manier dat ik ze echt snap. Ik weet dat ik hem altijd kan contacteren voor hulp en dat is voor mij het belangrijkste in het hele proces geweest. Ik vertrouw hem blindelings. Als ik angstig word, dan heb ik genoeg aan zijn geruststelling. Als hij zegt dat het goedkomt, dan geloof ik dat.